...Tadek nie chce!

KW

Zaczynając to pisać, miałam chętkę na coś ambitnego i zachwycającego. Wyszło jak zawsze - przeciętnie, bezsensownie i z nieco koślawym zakończeniem. Pozdrawiam.

Ptaszek, ptaszek! Ćwir! Tadek nie chce na strych!
Blady, chudawy sześciolatek biegał w czerwonych rajtuzach po domu, wydając dzikie, gardłowe okrzyki.
- Ćwir, ćwir! – jęknął jeszcze, kiedy wielkie drzwi otworzyły się prezentując krzywą, zgarbioną postać.
- Eh! – warknął rosły mężczyzna z brodą.
- Tatuś, tatuś! Tadek nie chce na strych! – Młodzian przewrócił się o duży szalik zwisający mu z szyi i spojrzał lękliwie na ojca.
- Wynocha mi już! – ryknął ojciec, unosząc zmęczoną dłoń.
- Tadek nie chce…! – Wyszlochał chłopiec, kiedy mężczyzna zgarnął go ubranie i wrzucił w pustą klitkę na samym końcu korytarza.
Brudne, ciemne pomieszczenie straszyło swoim jękliwym jestestwem, swym głośnym błaganiem o pomoc. W kącie pokoju wydarta była niewielka dziura, z której przedzierał się snop światła.
Tadek jak ślepiec podleciał w tamtą stronę i kilkakrotnie zagruchotał.
- Ćwir, ćwir! – Zaśmiał się, gdy do pokoju wleciał niewielki gołąb z czarnymi, skrzącymi się oczyma. Popatrzył zrozumiale na niedoświadczoną twarz chłopca i osiadł na jego ramieniu.
- Tadek nie chce na strych…! – wyszeptał jeszcze chłopiec.

Skaranie! Że ona musiała urodzić UPOŚLEDZONE dziecko! Upośledzone! Jakże się teraz pokazać na wsi? Z debilem dzieckiem, które nawet interesu nie przejmie! Wstyd!

Tofik

I, co ja mam napisać?
Krótkie?
Nie rozbudowane?
Takie prawdziwe?
Jednak urok jest...
Moze mały, ale mnie urzekł...
Podobało mi się.
Mimo tego, iż było krótki i jak napisałam nie rozbudowane, chcoiaż nie wiem, co Ja mogłabym napisać, czyżbym tylko krytykowała? Rozpieszczona jedynaczka? To, co o mnie pomyślisz, po tej wypowiedzi, zalezy tylko od Ciebie...